دیگه نمیدونم
واقها نمی دونم دارم چی کار می کنم ...
دارم دیوونه میشم ...
از ننه صغری ترکم کرده . دیگه حوصله هیچ کاری رو ندارم ...
حتی خندیدن ...
حتی گریه کردن ...
روزا و شبا از جلوی چشام میان و می رن ...
اما من هر روز داغون تر از دیروز ...
کم کم دارم به یه معتاد آشغال تبدیل میشم ... هرچی که بتونه دردم و کم کنه (سیگار.سیگاری.بنگ.مشروب.الکل )
و به خودم تو آیینه نگاه میکنم و یادم می یاد که آره من یه روزی مدال کاراته داشتم . نمی دونم باید به خودم بخندم یا گریه کنم ...
نمی دونم دیگه چی بگم ... فقط میشکنم آینه رو تا دوباره نخواد از گذشته ها حرف بزنه ...
آ ینه میشکنه ۱۰۰۰ تیکه می شه ...
ولی باز تو هر تیکش عکس منه ...
فقط بگم الان دارم رو یه رومان کار میکنم ... دارم می نویسم تا درد تنهاییم و شاید از یاد ببرم ...