به سحر نزدیک بودم ، که از بی خوابی سر گذاشتم به کوچه های تاریک تا هوایی به سرم بخوره و بلکه این فکر سیاه باز بشه ! هنوز همه جا تاریک بود ، اینقدر که چشم چشم رو نمی دید ، به زحمت با نور مبایلم جلوم رو روشن می کردم تا یه وقت درخت ها اشتباهی منو بجای سایه های شب له نکنن ... حدود دو سه تا کوچه پس کوچه رو رد کرده بودم که یک دفعه چشمم به لکه ی نور آبی افتاد ، که مدام چشمک میزد و از آبی به قرمز تغییر رنگ می داد . از روی کنجکاوی یا بعتر بگم از روی بیکاری به سرم زد برم سمت نور تا چند لحظه ی دیگه از این عمر سیاهم رو پر کرده باشم . ولی هر چه به سمت چراغ حرکت میکردم ، چراغ ازمن دور تر می شد . مثل این که از من فراریه . سرعتم رو بیشتر کرده بودم . عرق سردی از پیشونیم میریخت و رگهای سرم به سرعت میتپید . مثل این که قلبم رو توی سرم گذاشته باشند سرم به سرعت می تپید . هر چه که بیشتر به سمت چراغ می دویدم چراغ از من دور ترمی شد .
از دور مثل ستاره ای شده بود که مدام رنگش رو تغییر میده . نمی دونم چرا اون ستاره ی افسردگی آور از من فراری بود ؟ آبی و قرمز ... یعنی این چی میتونست باشه ؟ چرا هر چی من بیشتر به سمتش می دوم از من دور تر می شه ؟ دیگه تقریبا ً نفسم بند اومده . بهتره بگم نفسی باسم باقی نمونده ! باز شروع کردم به دویدن شاید که به چراغ برسم ولی بعد از چند دقیقه دویدن سنگینیه محکمی رو پشت سرم حس کردم . یه چیزی ضربه ی محکمی به سرم زد سرم . گیج میرفتم تا پاهام شل شد و به زمین خوردم .
نمی دونم چقدر گذشت ؟ چند ساعت یا چند دقیقه . قدرت حرکت رو از دست داده بودم . تک و تنها در سیاهی های پر حیاهوی شهر . شاید از رخنه ی این درد آتشین بود که این گونه بی حس مانده بودم . در واپسین روزهای آزادی قدرتم رو از دست دادم . اکنون دیگه منم مثل همه یک زندانیم . زندانیه تقدیر و تصادف . . .
کسی که تنها به مرگ فکر میکنه ! شاید مرده خواهم شد بر این مقصود بی مقصد ! دری پولادین جلوی چشمانم سنگینی می کند . مقصود . . . مقصد . . . همه ی اینها زندانی شده در پشت در این زندان سنگیست . سه اطاق از سنگ خارا که می کوباند هر لحظه پتکی بر این اسکلت پوک جانم . شاید کفایت کند مرا خورشید ، ولی ... این سنگ های روییده بر دیوار که مرا در این زندان سترگ و بزرگ زندانی کرده . سه زندان روبروی هم همچون مثلثی متساوی الاضلاع که هر دری یک ضلع از این مثلث . هیچ معلوم نیست . مگر در پس تاریکی های این زندان کدامین پری مرا در آغوش خواهد کشید ؟؟؟ هان ؟
صداهای سردی از لابلای درز های در می شنوم . صدای گریه ی نوزاد ، ناله ی زن و در آخر فریاد مرد . سرمای مطبوع تاریکی ها جانم را فرا گرفته . شاید خواهم مرد از زجر این زندان . زجر از چه ؟ تاریکی ؟ تاریکی یعنی بینهایت . یعنی آزادی . ولی اینجا را تنها سنگ خارا فرا گرفته و دری پولادین که میترکاند فشار سنگ ها را بر شانه هایش .از صبح تا شام و از شام تا صبح به آن می نگرم . باشم که بمیرم بر این تاریکی زلال روح کش . هیچ حسی ندارم ، هیچ چیز که بتواند خیالم را رها کند . تنها سرگرمیم اندیشیدن به صدای ناله و فغان دو زندان دیگر است . آه ! همه ی ما زندانی هستیم ، زندانی تقدیر و تصادف .
سمت راست زنی می گرید و سمت چپ مردی همچون نوزاد ناله می کند ، من هم بدون زبان تنها گوش میدهم . نمی دانم زبانم را کی بریدند ، ولی فرقی هم نمی کند . زبان مرا دیگر احتیاج نیست . اینجا هم که کسی نیست تا به سخن تلخ و زرد من گوش فرا دهد . من زبان را کاری ندارم !
بعضی وقتها بوی زن اطاقم را پر می کند . نمی دانم نام اطاق رو به درستی روی این چهار دیواریه سنگی گذاشتم ام یا نه ؟ به هر حال اینجا مکانیست که لااقل برای تفکرات سمی و زاید من به اندازه ی کافی جا دارد . ای کاش می شد برای یک بار هم که شده نظاره گر موهای زن باشم . یعنی آن موها از کدام رنگ است ؟ طلایی هم چون خورشید تابان ؟ سیاه هم چون دل من ؟ یا سپید همچون برف ؟ اینجا آنقدر بوی مرگ رو در خود جای داده که نیازی به رنگ سپید برای موها نیست . خود به خود انسان پیر و خسته میشود .بوی زن برایم یادآور رنگ قرمز است . وحشی خواهم شد با این عطر دل نشین . خود را بارها به در کوبانده ام ولی هیچ گاه فایده نکرد . نمی دانم ؟ چرا من محکومم به این زندان ؟ ای کاش فقط یکبار دیگربوی باران را می قهمیدم . کمکم پوک شدن استخوانهایم را حس می کنم . از بیکاری به جنون و از جنون به هزیان رسیده ام .
یاد دوران گذشته . خنده های جوانیم ، گریه های های کودکیم . همه را از یاد میبرم درزمان سیاه این سنگها . چشم ها به تاریکی عادت کردن دیگه بود و نبود بینایی هم برام مهم نیست . این جا که به غیر از تاریکی چیزی نمانده . من چه چیز را میبینم ؟ ها ؟
مرد همچنان هراسان همچون کودکی که مادرش را گم کرده فریاد می کشد . نمیدانم از چه ؟ از کجا ؟ این جا به غیراز هیچ برای ترس هیچ نمانده . تنها باز ماندهی این سیاهی مرگ است . مرگ ...
چند روزیست که رنگ دیوارها آبی شده . آبی ... همچون آسمان . شاید چشمان زن هم آبی باشد . شاید ... نمی دانم . اینجا تنها چیزی که همچنان باقیست ندانسته های من است . دیگر آزادی را امیدی نیست ، زندگی را هم امید ندارم . تنها وسیله ی باقیمانده ام این جسم بی استفاده است . کاش قلمی می رسید ، ولی ازآن هم محرومم . پس چاره چیست ؟
اعتقادی نمانده . اندیشه ای هم نمانده . هیچ برایم نمانده و تنها همان هیچ مانده . ولی نه ، باید کاری کرد . تنها رازیست که من درسینه دارم . یک راز . این جا بدونه هدف ، بدونه عقیده و بدونه آزادی ، و تنها آرزوی من دیدن آن زن ، آن دختر .
اسمش را سحر می گزارم ؛ چون او سپیده دم این شب تاریک است . تنها دلیل زندگانی ، تنها دلیل بودن و نبودن . قلم را نیاز دارم برای نوشتن . برای زندگانی . برای ثبت بود و نبود او ... برایش می نویسم که چقدر دوستش داشتم ، ولی آیا او خواهد فهمید ؟
انگشتانم را نگاه می کنم . یعنی بدون قلم میتوان نوشت ؟ نه جوهری . و نه قلمی . حتی کاغذ هم نیست . بی اختیار انگشت کوچکم را در دهان می گذارم تا دندان هایم یاریش دهند . درد زیاد است . خون هم زیاد است . ولی باید بنویسم . اگر هیچ کس هم نداند ولی او باید بداند . انگشت قطع شده ی من همچون قلمی استخانیست که جادوگران به یاری یه آن می نویسند و خون من مایعی که زندگانی را در خود جای دارد . قطره قطره ی این خون عصاره ی زندگانیه من است . تنها دلیل من . من فدا شدم ؛ فدای زندگی . نباید بی دلیل مرده باشم بر این مقصود . تنها هدیه ی من به اوست این راز . با خون خود روی دیوار های سنگیه این زندان می نویسم ، از هر چه که بودم و هر چه که هستم . از هرچه که خواهم بود . از چشمان سبز و زندگانی بخشش از رویای گیسوان قرمز و پوست لطیفش .
از بالای دیوار سمت چپ شروع می کنم . راز من ، راز اوست . تمام دلیل زندگی . استخان تیز و شکسته ام به خوبی مینویسد رویای دیوار . بدون شک این دیوارها تا ابد راز سنگین مرا در قلب از سنگیشان نگه خواهند داشت . این قلب سنگی تنها میراث من است ، از خودم . از زندگی که نمی دانم چرا به اینجا رسید . خط ها قرمز و خانا روی سیاهی سنگها جلوه می کند .
نمی دانستم که می توانم این چنین زیبا بنویسم . چگونه خون من راز زندگی را در خود جای داده ؟ بی شک این دیوار ها با او سخن میگویند . او حتما ً دارای قدرتی جادوییست که می تواند با دیوارها سخن گوید . او بی واسطه با خدا سخن می گوید .
این راز را ، این رمز را ، من هیچ گاه نتوانستم در سینه ی خود نگاه دارم . همه ی اینها برای اوست . برای چشمان سبزی که به من امید میدهند . امید تا بنویسم . برای او . از دیواری به دیوار بعدی می روم و از خطی به بعدی و از نقطه ای به نقطه ای دیگر . بدون شک او این شاهکار زندگی را خواهد دید . با همه ی بود و نبودش . در رگهام خونی بافی نمانده . خطوط قرمز و موازی با ریتم جالبی فضای سیاه اطاق را در بر گرفته . آنها موازی و هماهنگ با کشیدگی و ریتم خواص خود حرکت میکنند .
چشمانم رامیبندم و آرام می خوابم . زیرا میدانم که اکنون زمان اسطراحت است . بی شک وظیفه ام را به خوبی انجام دادم و می توانم راحت و بی دغدغه برای همیهشه اسطراحت کنم .
دیوار ها با او سخن خواهند گفت ... ا
تقدیم به اولین دیوانه ای که ساعت را ساخت ! ! ا